Wszystkie najważniejsze zmiany technologiczne, zarówno te mniejsze (video on demand, płatności bezdotykowe), jak i te większe (telepraca, zakupy online, media społecznościowe) skutkują ograniczeniem kontaktów materialnych, a zwłaszcza ludzkich. Większość aktywności online opartych jest na dwóch zmysłach: wzroku i słuchu, których dominanta doprowadza do przebodźcowania z całkowitym pominięciem pozostałych zmysłów. Przyszłość komunikacji i relacji leży w nowym paradygmacie, przestrzeni styku dwóch światów: fizycznego i cyfrowego, „phygital”. To zbiorowa, wspólna przestrzeń, która uruchamiając ciało i percepcję, pozwala tworzyć nowe sposoby interakcji, przyswajania, współpracy oraz rozwiązywania problemów. Jej skuteczne projektowanie to nie imitacja doświadczeń już nam znanych, a nowa płaszczyzna budowy nowych znaków, języków, gestów.

Przedmiotem mojego wystąpienia jest prezentacja wyników badań prowadzonych od marca 2020. Projekt „digital proximity” dotyczy badania bliskości cyfrowej, sposobów funkcjonowania technologii i obserwacji czym jest jej doświadczanie przez ludzi w zakresie komunikacji, nawiązywania relacji oraz interakcji. Chciałbym przedstawić w jaki sposób badania mogą otwierać przestrzeń do spekulacji i opowieści, z włączeniem ludzi w historie wykraczające poza nasze doświadczenie. Jak zaprosić ludzi do przyszłości aby uruchonić wyobrażenie „jutra”. Wyniki badań doprowadzają nas do wskazówek i kryteriów projektowania „proximity” (bliskości) z uwzględnieniem bodźców zmysłowych, ciała, czasu, przestrzeni oraz doświadczeń.

Kluczowe insighty stanowią wskazówki do projektowania rozwiązań i doświadczeń technologii imersyjnych oraz telekomunikacyjnych.